HEBBEN MIJ AL LANG IN DE GATEN
foto genomen door Dirk Cornelis
Alleen in mijn revolutie
In mijn ommekeer barst ik
Los in de storm des levens
En regen mezelf bij nachte
Over de wereld in trage, hysterische cirkels
Geen gips van licht
Die mijn breuk neurien kan
Zelfs niet de armoedige ochtend
Die de maan klauwend slaat
Geteisterd door de dwang van rustige regels
Die als een blinde drug mijn leven vergiftigen
En in wartaal mijn voetstappen naar nergens bewegen
Landt mijn regen in een helle dromenstad
Waar mijn zen groeit in hongerige
Panden en duistere krochten
Onheilige bodem van gouden daarom
Stoffige poort met erachter een gevleugeld gedacht
Dwarrelend kleed dat uitnodigend lotus gebaart
Leun je leugen op dit roestige schrijven
Drijf je maskers temidden van de een-
Zame hemel en gebruik de oogbal
Van je rechtvaardige stiltes